historia klasztoru

W 1754 r. starosta zarzecki, Antoni Koszczyc, sprowadził do Miadzioła karmelitów bosych i wybudował kościół pod wezwaniem Matki Bożej Szkaplerznej i jednopiętrowy klasztor z cegły. Po upadku powstania listopadowego w 1832 r. konwent uległ kasacie. Wiernych podzielono i przyłączono do sąsiednich parafii. Kosciół i klasztor oddano siostrom bazyliankom, które przebywały tu do 1860 r. Później świątynię przejęło duchowieństwo prawosławne. W 1920 r., kościół i dobra klasztorne zostały rewindykowane przez Kurię Metropolitalną w Wilnie i oddane tymczasowo w zarząd proboszczowi z Nowego Miadzioła. Karmelici bosi wrócili do Miadzioła w 1927 r. We wrześniu 1943 r. klasztor został spalony. Ocalał kościół i dom czeladniczy. Nasi zakonnicy pozostali w Miadziole do roku 1949, kiedy to komuniści zajęli zabudowania klasztorne i kościół, zamieniając go na chlew i magazyn nawozów sztucznych. 24 XII 1989 r. została odprawiona pierwsza Msza święta w odzyskanym kościele. Z posługą duszpasterską dojeżdżali ojcowie z Naroczy. Wiosną 2003 roku ojcowie zamieszkali w Miadziole w wynajętym przez parafię mieszkaniu. W latach 2006-07 dokonano renowacji elewacji zewnętrznej i pokrycia dachowego kościoła. We wrześniu 2011 r. bracia zamieszkali w wynajmowanym jednorodzinnym domu w Starym Miadziole. W tym też roku rozpoczęto budowę klasztoru na placu przykościelnym. Trwają również starania o przyznanie ziemi pod kaplice w celu odnowienia stacji Drogi krzyżowej na Miadziolskiej Kalwarii.